Operatie

Vandaag was het zover. Het spierbiopt...

Om 7:30 moesten we aanwezig zijn in het kindersofia ziekenhuis.

Emanuel hebben we iets later wakker gemaakt en zijn snel vertrokken want hij mocht natuurlijk niets eten.

De hele nacht heb ik buikpijn gehad.

De stress...

Omdat vorige keer het met de narcose niet helemaal goed ging.

En hoe gaat hij reageren?

We hebben hem zoveel mogelijk proberen voor te bereiden. Maar toch... begrijpt hij het helemaal?

Eenmaal aangekomen op de afdeling kregen we een eigen kamertje.

Met kinderipad... nou Emanuel was blij.

We werden rond 9:00 opgeroepen.

Al na enige strijd met Emanuel over z'n OK pyama en de plakkers met verdovende zalf op de handjes voor de infusen, mocht er één ouder mee naar de operatiekamer. Hij wilde dat ik meeging. En mocht ik naast hem liggen in zijn bed.

Dus werden we samen naar de OK gereden.

En toen...

Toen brak bij Emanuel de pleuris uit om zomaar te zeggen.

Hij kreeg paniek... niet zomaar... grote ogen en gillen!

Als het lukte mocht ik hem met een maskertje onder narcose brengen maar dat ging niet lukken.

Op geen enkele manier.

En toen moest het helemaal tegen zijn wil.

Hij was zo boos en mijn moederhart brak.

Onder dwang onder narcose in mijn armen zakte hij weg.

Het was gebeurd...

Met lood in mijn schoenen liep ik terug naar de afdeling. Alhoewel ik verdwaalde en de borden niet eens meer kon lezen.

Terug op de afdeling kregen we ontbijt.

En wat zijn ze allemaal lief voor ons en voor Emanuel.

Gelukkig duurde het niet lang en mocht er één ouder weer naar boven komen.

Heel boos werd hij wakker.

Dat bleef wel even zo.

Om 12:30 reden we naar huis.

Een klein ventje met verband om z'n bovenbeen. En wat bij Emanuel is verbandjes en pleisters vind hij verschrikkelijk. Dus huilt hij niet eens om de pijn maar meer om de plakker of het verbandje. Die moet er eigenlijk gelijk af.

Maarja dat gaat niet.

Lopen op het been doet hij niet.

Maar ach wat zijn we blij dat hij slaapt.

En dat vandaag zo verlopen is.

In één woord dankbaar!

Morgen ochtend is nog een drukke morgen voor mij, maar daarna is het vakantie.

Het is een heftige drukke tijd geweest.

En toch ook wel emotioneel.

Het is tijd voor rust.

De eerste uitslag krijgen we binnen een maand. En de hele uitslag duurt 3-6 maanden.

Maar ach. Het maakt niet echt uit.

We gaan plezier maken. En genieten. Dit alles hebben we achter de rug.

En nu leuke dingen!🥰